Бир куни устоз ўзини бахтсиз ҳисоблайдиган, ҳамиша нолиб юрадиган шогирдига бир пиёла сув билан бир сиқим тузни узатибдида, аралаштириб татиб кўришини сўрабди. Шогирд устози айтганини қилибди.
– Таъми қанақа экан? — дея сўрабди шунда шогирдидан.
– Шўрлиги тилни ўяман дейди.
Устоз жилмайибди ва уни дарё бўйига олиб борибди.
Яна бир сиқим тузни узатиб дебди:
– Энди буни дарёга ташла-да, сўнг мазасини татиб кўр. Шогирд бу сафар сувни хузур билан ичибди. Йигитнинг лабларидан томаётган томчиларга қараб устоз:
– Хўш мазаси қандай экан? Шўрлиги сезилдими деб сўрабди.
– Мазаси ажойиб. Шўрлиги ҳам сезилмади.
Шунда устоз шогирдига шундай насиҳат қилибди:
– Ҳаёт қийинчиликлари худди туз миқдорига ўхшайди. Кўп ҳам эмас, кам ҳам эмас. Фақат у аралашадиган қалбни кенгроқ қилмоқ керак. Демак сен ҳаётда бир пиёла сув бўлиб эмас, дарё бўлиб яшашни ўрган….
