Турмуш ўртоғим туну кун йиғлаган, бирор кун уйдан чиқмаган. Ўғлим институтни битирган, ўсиб келаётган кадр эди, унга ҳам тазйиқ ўтказишган, қийнашган. Нега? Чунки бу жиноятчининг аёли, жиноятчининг ўғли деган тамға босилган эди…
Инсоннинг ичида «рўшнолик насиб этармикан» деган умид, ёруғлик барибир сўнмас экан. Бахтимизга яхши замонлар келди, ҳамма нарса ўз йўлига тушиб, ҳақиқат қарор топа бошлади. Қайтадан гувоҳларни, ўша воқеа иштирокчиларини чақириб, масалага ойдинлик киритишди — бу аслида туҳмат экани, уюштирилгани исботланди. Олий суд ҳукми билан айбсиз эканим ҳақидаги қоғозни олдим. Давлат уч йиллик иш ҳақимни қайтарди, маънавий зараримга компенсация берди. 20 декабрь, 2019 йил мен қайта туғилдим…
Ҳозир бош шифокор бўлиб ишлаяпман. Давлат энг замонавий асбоб-ускунларни ўрнатяпти. Илгари вилоят шароитида ҳамма операциялар қилинмасди — 20 йил олдин қилинадиган ишлар ҳозир амалга оширилаётган ишларнинг ўндан бири ҳам эмас эди…»
